Het komt nogal eens voor dat kinderen de financiën van hun ouders regelen. En als die dan overlijden, dan kunnen ze geconfronteerd worden met de onaangename kanten van bureaucratie. Want dode mensen behouden hun DigiD. En dat leidt tot een nare nasleep van het overlijden.

In een opiniërend stuk in de Volkskrant schrijft columnist Toine Heymans over de belevenissen van Jan Smits, die de administratie afhandelde van zijn inmiddels overleden vader. Na het inloggen met de DigiD van zijn vader ontdekte hij dat er verschillende aanmaningen wachtten op een reactie van zijn vader, die daar natuurlijk niet meer aan kon voldoen.

Dus Jan belt met instanties die allemaal heel vriendelijk waren, maar niets oplosten. Sterker nog: het klassieke ‘van het kastje naar de muur’ kwam in optima forma boven water.

Naast de wrange boodschap in het verhaal dat het vechten tegen de bierkaai is, komen er ook een paar interessante waarnemingen aan de orde: “De digitale overheid is een echoput van omgevingen (…) Het is ook een fijne manier om de burger op afstand te houden.”

Dat is er een om over na te denken.

En ook dit: “Het probleem is dat niemand verantwoordelijk is.” Oftewel: iedereen kan de schuld afschuiven op het systeem. Het systeem is machtiger (geworden) dan de mens.

Dode mensen horen geen post te krijgen en Jan Smits verzucht: “Er moet een meneer zijn die op een stoel zit en bij de overheid werkt en zegt: jongens, laten we het oplossen.”

Dat is er nog een om over na te denken.